මගේ සතුට අරන් මැනික එන්නෙ කවදදෝ...

මිනි කැට සරි දෑස් වලින් මදෙස බලාලා...
මුතු ඇට වන් දසන්වලින් සිනා මවාලා...
නිල පැහැ ඇති වරලස ගෙන ගොතා දමාලා..
මතකයි මට හමුවුදා සෙනෙහෙ පිරිලා...

මුල්ම දසුන නුබගේ සුදු මූන ඒදා...
ගතත් සිතත් මාගේ කිලි පොලා ගියා..
ඇස් මනෙන් දු‍ටු විට එක සැරේ ඔයා..
සිතුනා මට නුබනම් දැන් මගෙයි කියා..

හදේ නුබේ ඇති මුදු බව දු‍ටුව එදා..
ජිවිතයේ සැනසිල්ලක්  ලැබුව එදා..
මහ ගොඩක්ම ප්‍රාර් තනා පැතුව එදා..
කවදා හෝ නුබ මගේම වෙන්න කියා...

මලක් වගෙ පරිස්සමට බලා ගන්න අසයි..
පියෙක් වගෙ ‍රැකවරනය හදල දෙන්න අසයි..
පුතෙක් වගේ ඔය උකුලේ මන් නිදන්න අසයි.
මගේ වෙලා මගෙ තුරුලේ සනසවන්න අසයි..

මවක් වෙලා පියෙක් වෙලා එක්ව හිදිමුදෝ
පුතෙක් හදා නුබේ සතුට ලබල දෙන්නදෝ
දිවිය පුරා අදරයෙන් ලගින් ඉන්නදෝ

මගේ සතුට අරන් මැනික එන්නෙ කවදදෝ...